زیرا در طی تجربیات زندگی به این مطلب برخوردم که چه ورطه هولناکی میان من و دیگران وجود دارد و فهمیدم که تاممکن است باید خاموش شد

از ته دل می‌خواستم و آرزو می‌کردم که خودم را تسلیم ِ خواب ِ فراموشی بکنم. اگر این فراموشی ممکن می‌شد, اگر می‌توانست دوام داشته باشد, اگر چشم‌هایم که به‌هم می‌رفت در ورای خواب آهسته در عدم ِ صرف می‌رفت و هستی ِ خودم را دیگر احساس نمی‌کردم, اگر ممکن بود در یک لکه مرکب, در یک آهنگ موسیقی یا شعاع ِ رنگین تمام ِ هستی‌ام مخروج می‌شد و بعد این امواج و اشکال آنقدر بزرگ می‌شد و میدوانید که بکلی محو و ناپدید می‌شد به آرزوی خودم رسیده بودم.

از تنها چیزی که می‌ترسیدم این بود که ذرات ِ تنم در ذرات ِ تن رجاله‌ها برود. این فکر برایم تحمل‌ناپذیر بود. گاهی دلم می‌خواست بعد از مرگ دست‌های دراز با انگشتان ِ بلند حساسی داشتم تا همه ذرات تن خودم را به دقت جمع‌آوری می‌کردم و دودستی نگه می‌داشتم تا ذرات ِ تن ِ من که مال ِ من هستند در تن ِ رجاله‌ها نرود. گاهی فکر می‌کردم آنچه را که می‌دیدم کسانی‌که دم ِ مرگ هستند آنها هم می‌بینند. اضطراب و هول و هراس و میل زندگی در من فروکش کرده بود. از دور ریختن ِ عقایدی که به من تلقین شده بود آرامش مخصوصی در خودم حس می‌کردم. تنها چیزی که از من دلجویی می‌کرد امید نیستی پس از مرگ بود. فکر ِ زندگی ِ دوباره مرا می‌ترسانید و خسته می‌کرد. من هنوز به این دنیایی که در آن زندگی می‌کردم انس نگرفته بودم. آیا دنیای دیگر به چه درد ِ من می‌خورد؟ حس می‌کردم که این دنیا برای من نبود. برای یک دسته آدم‌های بی‌حیا, پررو, گدامنش, معلومات‌فروش, چاروادار و چشم و دل گرسنه بود. برای کسانی‌که به فراخور ِ دنیا آفریده شده بودند و از زورمندان ِ زمین و آسمان مثل سگ گرسنه جلو دکان قصابی که که برای یک تکه لثه دم می‌جنبانید گدایی می‌کردند و تملق می‌گفتند. فکر زندگی دوباره مرا می‌ترسانید و خسته می‌کرد. نه من احتیاجی به دیدن ِ اینهمه دنیاهای قی آور و اینهمه قیافه‌های نکبت‌بار نداشتم. اما من تعریف دروغی نمی‌توانم بکنم و در صورتی‌که زندگی جدیدی را باید طی کرد آرزومند بودم که فکر و احساسات کند و کرخت‌شده می‌داشتم. بدون زحمت نفس می‌کشیدم و بی‌ان‌که احساس خستگی می‌کردم می‌توانستم در سایه ستون‌های یک معبد لینگم بوچه برای خودم زندگی را به سر ببرم. پرسه می‌زدم بطوریکه آفتاب چشمم را نمی‌زد, حرف ِ مردم و صدای زندگی گوشم را نمی‌خراشید.

بوف کور