چقدر زندگی عجیبه. گاهی باورکردنش سخت می‌شه
یک چیزهایی هست, که به کلام درنمی‌یاد
نمی‌دونم کِی دوباره می تونم بنویسم.
از لطف همه‌تون ممنونم. راستش اصلن فکر نمی‌کردم این‌قدر خواننده داشته باشم. این‌که بیشتر از اونی که فکر می‌کردم خواننده دارم ترسناک هم هست. یه جورایی آدم فکر می‌کنه موظفه دیگرانی رو که نمی شناستشون راضی نگه داره و به تصویری که از خودش در ذهن اونها ساخته پایبند بمونه. طی این چند ماهی که اینجا می‌نویسم همیشه سعی کردم خودم باشم. امیدوارم که در آینده هم بتونم.
نازنین ِ عزیزم, مهرداد, مهدی کتابفروش, یلدا, نادی و بقیه دوستان از اینکه ادامهء حیات این صفحه براتون ارزشمنده ممنونم

پ.ن:آقای محمد رسولی مخلصیم دوست عزیز. درباره اون کامنت من همون شب با اسمس و ایمیل درخواست کردم که پاکش کنه. گفت مشکل فنی داره و پاک نمی‌شه. بهرحال ازنظر خودم افتضاح بود تعجب می‌کنم شما می‌گی خوشت اومده. در مورد فیلم شون پن هم یک‌بار دیگه دیدمش و خب دفعه دوم به اندازه بار اول دوستش نداشتم و احساس کردم حق با شما بود