از تنهایی - من خودم هم اینجا غریبه‌ام

آرزو می‌کنم زمانی توی زندگیم کسی باشد که آن‌قدر دوستم داشته باشد که کمکم کند این‌جا و در این آرامش مطلق مرگ و رهایی را تجربه کنم.... از شیوه‌هایی که آدمها معمولا می‌میرند متنفرم....دلم می‌خواهد آخرین ثانیه‌های بودنم و آخرین نفس‌هایم در دل طبیعت چنین خلوت و پاکی باشد....این شاید بزرگترین آرزویم است.

پ.ن: درتمام آنچه که نوشته‌ام و با آن درگیری نزدیک داشته‌ام نشانه شخصی‌ام همیشه این بوده:"من خودم هم اینجا غریبه‌ام". جستجو بدنبال یک زندگی پرثمر، بگمان من، بشکلی پرتناقض همیشه جستجویی‌ست تنها. تنهایی برای انسان خیلی مهم است.
نیکلاس ری
پ.ن: آخ که همیشه چقدر دلم خواسته مطلبی برای «در مکانی خلوت» ِ محبوبم از ری بنویسم. شاهکاری با بازی استثنایی و تلخ ِ همفری بوگارت در نقش نویسنده‌ای منزوی و بدقلق و تقریبن به ته خط رسیده, فیلمی که اصلن تم اش «نا امنی عاطفی» ست و عشقی غریب و شوم و تراژیک و باشکوه و تیره که با مرگ دختری جوان و معصوم نطفه می‌بندد , و هیولای درون - هیولای درون ِ هر آدم ِ تنها و غمگین و محکوم- مثل همیشه سر بر می‌اورد تا ویرانش کند.... با آن صحنه‌های درخشان ِ شیرین و عاشقانهء محکوم به فنا و پر از دلهره و اندوه ِ پنهان....(مثلن جایی که بوگارت و گلوریا گراهام در اوج رابطهء عاشقانه‌شان در کنار پیانوی زنی که می‌نوازد و می‌خواند نگاه رد و بدل می‌کنند) و آن مطلب حمیدرضا صدر دربارهء فیلم - روزی که جان دادم- که از شخصی بودن فیلم می‌گوید و اینکه گلوریا گراهام همسر ری بوده که در پایان فیلم از هم جدا می‌شوند , و این جمله‌ها: «مهم نیست که بوگارت قاتل نیست مهم این است که او نمی‌تواند یک عاشق باشد. بوگارت نقش مردی را دارد که خشونت افسارگسیخته‌اش باعث می‌شود آدم‌های اطرافش یک به یک او را رها کنند تا سرانجام در نقطهء پایانی یگانه عشق زندگی‌اش را هم از دست بدهد. فردگرایی بوگارت در این فیلم از عدم توانایی او برای کنترل این خشم, و در نتیجه ایجاد ارتباط است. برای همین هم او در هیچ‌یک از فیلمهایش چنین زخم‌خورده و مستأصل نیست.»
عنوان مطلب ِ صدر از دیالوگی که بوگارت نوشته و یک‌جا برای زن می‌خواند و ازش می‌خواهد تکرارش کند
I was born when you kissed me
I died when you left me
I lived a few weeks when you loved me
چقدر دلم برای این فیلم تنگ شده....جای خاصی برام دارد که با هیچ فیلم دیگری قابل مقایسه نیست

پ.ن: نمایش «داستان یک پلکان» (رضا گوران) را دیدم. اجرای خیلی قوی و درستی بود بنظرم. دلم می‌خواهد مفصل درباره‌اش بنویسم اگر فرصت بشود....
(+)

پ.ن:

sylvia plath